Gatunki drobnonasiennych roślin motylkowatych

Rośliny motylkowate drobnonasienne to gatunki często wybierane na użytki zielone. Nadają się zarówno na pastwiska, jak i na łąki kośne. Ze względu na swoje dobre właściwości świetnie sprawdzają się jako zielonka, siano, a także kiszonka lub sianokiszonka. Ich dodatkową zaletą jest to, że można je również wykorzystywać przy zmianowaniu. Duża liczba gatunków sprawia, że można dopasować właściwą roślinę drobnonasienną bobowatą do każdych warunków glebowych.

Charakterystyka drobnonasiennych roślin motylkowatych

Uprawa drobnonasiennych roślin motylkowatych (bobowatych) to dobry sposób na zapewnianie zielonek o dobrej jakości, które mogą być z powodzeniem wykorzystywane przy żywieniu przeżuwaczy. Uprawa drobnonasiennych bobowatych to również sposób na pozyskanie wartościowego nawozu w przypadku, gdy rośliny zostaną wysiane jako przedplon. Różne gatunki roślin drobnonasiennych motylkowatych są więc szczególnie chętnie wybierane przez gospodarstwa zajmujące się hodowlą, także dlatego, że w ich przypadku jest możliwe kilkukrotne zbieranie zielonki.

Drobnonasienne bobowate mają bardzo wiele zalet, które przesądzają o ich wartości jako materiału paszowego. Jedną z ważniejszych ich cech jest stosunkowo duża zawartość białka, która oscyluje na poziomie 18–25%. Istotna jest również wysoka zawartość makro i mikroelementów, w tym wapnia, potasu i fosforu, a także witamin, m.in. B i C. Pasza pozyskana z drobnonasiennych motylkowatych to także dobra strawność i wysoka wartość pokarmowa dzięki optymalnej zawartości włókna. Drobnonasienne bobowate to ponadto wysoka smakowitość, co sprawia, że pasza jest chętnie zjadana, co bezpośrednio przekłada się na wyniki hodowlane – wyjaśnia ekspert z firmy Agronas specjalizującej się w nasiennictwie.

W przypadku roślin z tej grupy bardzo istotna jest ich zdolność do utrzymywania symbiozy z bakteriami z gatunku Rhizobium, tzw. bakteriami brodawkowymi. Daje to możliwość wykorzystywania przez rośliny azotu pobieranego bezpośrednio z powietrza przez współżyjące z nimi mikroorganizmy. Ilość pobranego w ten sposób azotu jest uzależniona od panujących na danym terenie warunków glebowych oraz gatunku rośliny. Możliwa ilość uzyskiwanego dzięki symbiozie azotu waha się najczęściej od 55 do aż 85% całkowitego zapotrzebowania. Dzięki tej właściwości roślin drobnoziarnistych bobowatych koszty ich upraw są znacznie niższe, ponieważ eliminują konieczność dodatkowego zasilania tym składnikiem. W przypadku korzystania z wytwarzanych we własnym zakresie nawozów płynnych będzie to koszt paliwa, a przy innym sposobie nawożenia także cena używanego preparatu.

Rośliny drobnonasienne motylkowate to także bardzo dobre zasilanie gleby w azot, potas, fosfor oraz wapń, w przypadku wykorzystywania ich jako przedplonu. Pozostawione resztki pożniwne uwalniają nagromadzone substancje przez dłuższy czas, dzięki czemu znakomicie wpływają na poprawę struktury i żyzności gleby.

Wybrane gatunki drobnonasiennych bobowatych

Rośliny bobowate drobnonasienne to kilka różnych gatunków, z których najpopularniejsza jest koniczyna łąkowa (czerwona). Ten gatunek wymaga stosunkowo żyznych gleb o średniej wilgotności, które są obojętne albo delikatnie kwaśne. Roślina charakteryzuje się rozbudowanym systemem korzeniowym i osiąga do 80 cm wysokości. Jest wieloletnia i może się utrzymywać przez 2 lub 3 lata. Koniczyna łąkowa to roślina motylkowata drobnonasienna, która zapewnia wyjątkowo dużą ilość zielonki o dobrych parametrach. Bardzo dobrze sprawdza się w żywieniu bydła mlecznego. Pasza ma dużo białka, a przy tym korzystny skład, jeśli chodzi o składniki mineralne. Nadaje się również znakomicie do zmianowania, zdecydowanie podnosząc ilość materii organicznej w glebie.

Koniczyna biała to roślina, która jest bardzo powszechna. Ma mniejsze wymagania pod względem wilgotności gleby i jej jakości niż łąkowa. Woli gleby nieco bardziej kwaśne. Jest dość często wybierana na pastwiska, rzadziej na łąki kośne. Osiąga około 40 cm i jest odporna na wydeptywanie. Pozwala na uzyskanie sporej ilości białka. Występuje również jako roślina pospolita.

Lucerna to gatunek paszowy, z którego otrzymuje się siano, kiszonkę oraz sianokiszonkę. Ma wysokie wymagania glebowe, podłoże musi być żyzne lub średnio żyzne. Lucerna potrzebuje gleby o obojętnym pH, która jednocześnie nie jest zbyt wilgotna. Roślina może osiągać 80 cm wysokości i ma rozbudowany system korzeniowy.

Komonica jest uprawą wieloletnią, najlepszą wydajność można osiągnąć w trzecim roku. Nadaje się zarówno na łąki kośne, jak i na pastwiska. Nie jest bardzo wymagająca, jeśli chodzi o warunki glebowe i wilgotność, więc udaje się również na słabszych terenach.

Seradela to roślina jednoroczna, która nadaje się na kiepskie, piaszczyste gleby. Sprawdza się na glebach kwaśnych i bardzo kwaśnych, nie nadaje się jednak na gleby wapienne. Choć potrzebuje większej ilości wody, to jest w stanie pozyskiwać ją z rosy lub wilgoci znajdującej się w powietrzu. Można ją wykorzystywać jako zielonkę, przeznaczać na siano, kiszonkę lub ziarno. Jest też efektywna jako roślina wzbogacająca glebę.